Nga Kimete Berisha
Në familje ndryshon vetëm uniforma. Instinkti mbetet.
Duda Balje, pronare e disa banesave, sot luan me politikanë shqiptarë, sepse atyre u pëlqen.
Meshkujt shkrihen… në disa raste.
Paqja – I vetmi vend i lirë
Sot, kur të gjithë thërrasin në ndarje, në luftë vëllavrasëse e në leçitje,
i vetmi vend i zbrazur është varri i Ibrahim Rugovës.
Mungon njeriu i mençur, i qetë, i urtë, që ia lëshon udhën Ramush Haradinajt…
sepse e di që gjithçka është – edhe pak çështje fati.
P.S.
Në luftë jam dukur e shëmtuar, e shkrirë nga pikëllimi, pa letër e pa laps.
Këndoja me një plakë që i lutej qiellit:
“Eh, moj Kosovë e shkretë…”
dhe unë i përgjigjesha: “Ç’mu dësh’ru me t’pa ty…”
Cigaren e ndërroja me ushtarët: një copë mishi për një cigare, një shishe raki për dy lugë kafe.
Ndjehesha feudale e luftës – ndërroja dehjen me dehje.
U bëra pasqyrë e vdekjes së të tjerëve,
por më tremb më shumë vdekja në paqe se sa vdekja në luftë.
E gjallë, gabimisht.
Një burrë mund të më vrasë me moral, para se një armik të më shuajë me plumb.
Të vritesh në liri, kur ke pasur mundësi të vritesh në luftë…
Që atëherë, nuk jam më patriote.
Dhe nuk dhemb më.
Dhe kjo është forma më e re e dhimbjes.
