Komunat: Coza Nostra!
(Asgjë e re nën këtë qiell).
Diabeti zhduket përgjithmonë! Bëj këtë 2 herë në ditë
Diabet
Diabeti nuk vjen nga sheqeri! Rreziku i vërtetë!
Diabet
– Në Kosovë, mafia zgjidhet me vota.
Diabeti zhduket përgjithmonë! Bëj këtë 2 herë në ditë
Diabet
Diabeti nuk vjen nga sheqeri! Rreziku i vërtetë!
Diabet
– Komunat e Kosovës s’kanë kanalizim, por kanë mafiozë që i kanë pushtuar komunat e s’i lëshojnë karriget, sepse askush nuk ua kërkon.
– Çdo familje politike e ka nga një komunë, e secila e mbron si mbretërinë e vet private, dhe çuditërisht, votuesit preferojnë princeshat e tyre lokale në vend të çlirimit…nga zinxhiri i privilegjeve të tyre.
– Më mirë një mafioz i yti se sa një i huaj, ky është malli i votave.
– Në Kosovë, mafia zgjidhet me vota.
– Secili komandant i luftës e ka nga një komunë; secila familje e madhe politike e ka një “fshat të trashëguar” si pasuri familjare.
– Ashtu si në Siçili, territoret nuk diskutohen, vetëm administrohen nga brezi në brez.
– Njëri e ruan “kalanë” në lindje, tjetri “liqenin” në jug, tjetri “kodrën me minatorë” në veri, e tjetri ‘banjën’ në perëndim…!
– Të gjithë e kanë nën “zap” ndonjë komunë, e në mes tyre qytetari endet pa kanalizim, pa dritë, por me kryetar…dhe me meritë.
– Çdo komunë, një familje.
– Si në Meksikë, ku kartelët kontrollojnë qytete; ndryshimi është vetëm produkti, ata kanë drogë, ne kemi tenderë.
– Në Bosnje, çdo kanton është mbretëri private.
– Në Shqipëri, çdo rreth ka mbretin e vet lokal.
– Por askund nuk ndodh me këtë normalitet poetik si në Kosovë, ku mafia zgjidhet me vota.
– Qytetarët nuk janë të lumtur në asnjërën komunë mbretërore, por nuk heqin dorë nga mafiozët e tyre, sepse më mirë një mafioz i joti, se sa një i huaj.
– I huaji i joti s’bëhet.
(Mafiozi im është më i mirë se i joti.)
– Asgjë nuk ka ndryshuar!
Kosova nuk është çliruar nga mafia komunale, që blejnë vota, bashkë me njerëz.
– Ku e sheh ti këtu ndryshimin?
Ku është ndryshimi?
– Familjet e mëdha politike e kanë ruajtur territorin siç ruhet nderi:
me marrëveshje të heshtur xhentëlmenësh.
– Dihet kujt i takon Veriu.
– Dihet kujt i takon Jugu.
– Dihet kujt i takon Lindja.
– Dhe Perëndimi… i egër.
– Çdo komandant, çdo familje e madhe politike, ka më së paku një komunë që e mban si trofe lufte.
– Të gjitha komunat kanë diçka të përbashkët: mungesën e kanalizimit dhe tepricën e kryetarëve.
– Rrugë s’kanë, dritë s’kanë, pare s’kanë, jetojnë në mjerim e në vetmi, nga ndihmat humanitare të familjarëve të tyre në perëndim, por kanë kryetarë, dhe kryetarët i ndriçojnë rrugët e territ me reflektorët e xhipave të tyre.
– Psikologjia politike nuk e shpjegon dot:
si mund të jesh i palumtur, dhe prapë ta votosh trishtimin tënd?
– Është si një mazoizëm elektoral, ku lumturia matet me fatkeqësinë e tjetrit.
– Lumturia duhet të përfshijë patjetër edhe fatkeqësinë e armikut.
– Për disa, gëzimi vjen nga lajmi i keq për kundërshtarin mafioz, jo nga dritat e fikura në lagjen e vet.
– E Albin Kurti?
Ambasadorët kundër.
Opozitën kundër.
Gazetarët kundër.
Shqipërinë kundër.
Edhe të vetët kundër.
– Dhe megjithatë, asgjë dramatike nuk i ndodhi.
Është aty ku ka qenë.
– I vetëm kundër të gjithëve.
– Nën këtë qiell, asgjë e re.
– Dhe, e njëjta dramë:
shqiptarët mbesin peng të strukturave mafioze; votojnë për të njohurin, për familjarin, për komandantin e vogël…
– Dhe kur natyra ua kujton se kanalizimi mungon, ata thjesht shikojnë dritat e kryetarit që kalojnë përmes errësirës…
dhe i durojnë.
P.S. Qytetarët votojnë.
Mafia buzëqesh.
Dritat fiken.
Kanalizimi rrjedh.
Dhe të gjithë e dinë se…kështu duhet.
